lunedì 3 giugno 2013

My Farts Don't Stink

On last Monday we went to visit Montserrat, the totemic mountain of Catalonia that we see every day from Can Valldaura. 


It was a day of travelling and a day of walk. We went down “our” mountain at 7:20am and we got back at 1:30-ish am. While climbing up and down the mountain of Montserrat (between 10-ish am and 6:00pm)
there was an informal farting contest mainly between A. H. and myself probably due to the ginormous quantity of lentils we ate for days. 

During our long walks, between the many chats I had with my friends I thought about farts. Since I also sweated a lot I thought about sweat too. My farts don't stink. My sweat doesn't stink. Or at least they don't stink anymore. Why is that?
I thought that probably my farts don't stink since when I am a vegetarian and also because of my good digestive system. Regarding my sweat, though, things are pretty different. I think the reason is that the bad smell is usually connected with stress. In the last period I've been experiencing the best quality of life I ever had. I am a very relaxed person by nature, however since I live in Can Valldaura I realized how stressed I was in the city, with the necessity of being on time —or in time— in order to do things. Everything. Go to work. Go to a concert or a cultural activity. Just stroll between a googol vehicles with a googolplex people around with smog and noises everywhere. Everything is stressful. Everything makes you sweat. And your sweat stinks.
But try and live in the countryside working every day with other friends. You might sweat —I haven't sweated that much so far, due to the uncommonly cold months of April and May— but you won't stink, because there is no stress in the work you do.

Lying in the shade after a half-day work. The music of a guitar, elder flower champagne, some nice chat, a sleepy dog.
                                                                                                   Just enjoy.

sabato 4 maggio 2013

Taking a Step Back

Once you enter the “Permaculture mode” you start seeing things as a permaculturalist. Everything. Life.

For some days we didn't go out to work because it was rainy. On Monday we watched a couple of videos an interview to David Holmgren and a movie about Peak Oil— and the discussions we had after watching them were really very interesting and really made me think a lot.

The best idea you can have when you need to buy something, to build something, to make something, to do something is to take a step back and ask: why should I do it? What do I need it for? Do I really need it? Most of the times you don't. Most of the times it's mass society which convinced you that you really need whatever-it-is. Or it simply makes things appear normal.  
Don't conform
Don't do things “because everybody does them”. 
Take a step back. 
Question. 
Think

People are not accustomed to think because it's too much work. Because it's easier to adjust and to let someone else do the thinking. It's easier to complain and to wait for someone else's help. But no matter how hard things are, how difficult they seem, you just have to do the best you can and everything is going to be fine.


sabato 27 aprile 2013

Un dia de chuvia preto do mar


Decides ir visitar X.L, mais xa sabes que o sábado ela non vai estar. Onte pola noite quedastes durmidxs —despois duns viños— antes de empezar a parte que non che fai durmir en [Rec]. Como onte sabías que hoxe X.L. non estaría e estarías so na súa casa, pensaches ir ver S.M. e R.R.B. na cidade mais un tempo atlántico —como todas as amigas que viches ou que querías ver— faiche decidir de non saír e de ficar na casa de X.L. co can durmido e de escribir este post na lingua atlántica que dominas mellor.

O tempo dos últimos dous días deuche morriña de Compostela, mais os pensamentos que tiveches son moi diferentes. Teñen que ver con historias, procesos e as súas realizacións. 
Todas as historias que coñecemos —nos filmes como nos libros— teñen un principio, unha parte central e un final. Desde sempre o principio das historias é a parte que me interesa máis porque é onde se presenta a historia e desde onde nosotrxs como lectorxs podemos facer hipóteses sobre como seguirá. Os finais tamén sonme interesantes —se están ben feitos—, mais a parte central é normalmente a da que gosto menos.
Nestes días decateime de que este amor polos principios das cousas aplícase tamén aos procesos. Nos traballos que estamos a facer en Can Valldaura tiven e teño moitas ideas sobre cosas que se poden facer. A máis importante ata agora foi a de cambiar o deseño dun baño con vermicompostaxe que A.D. veu en Tamera, do que nos falou e do que nos deu os plans. Eu pensei en como adaptar o deseño ás nosas necesidades e posibilidades, realicei un deseño (parte inicial) despois empecei a pensar en como realizalo co noso profe de baños secos O.G.G., mais basicamente tiven que pensar como facelo so, porque O.G.G. marchou despois de pouco. E alí parei porque non teño a habilidade de levar á práctica as miñas ideas (parte central) para despois pasar á realización final (parte final) que tamén me gusta.
O noso profe de Permacultura J.N. díxome moitas veces que teño moitas ideas e moi boas, mais tamén díxonos que temos que seguir todas as etapas dos procesos: a parte inicial, a central e a final, mais a parte central cústame de verdade. Pasoume o mesmo con este post: tiven a idea de dous post e empecei a escribir un que unise os dous con moita ilusión. Púxenme a facer outras cousas, vin que esta noite hai un concerto moi interesante, estiven organizándome para ir, escribín una frase do post de cando en vez, pensei deixalo e agora vou rápido ata o final.
Tería que empezar a meditar para centrarme, como fai o J.N. e a ver a practicabilidade das miñas ideas.
Que vida máis dura!

giovedì 18 aprile 2013

Ch-ch-changes II

Life is made of changes. Or at least mine is, as I wrote on my last post. A long time passed between that post and this one and many more things have changed.
When I wrote the last post a very difficult period was coming to an end, or maybe that's what I wanted to believe. Since then I had the opportunity to share a lot with people from all over the world, I traveled, I built gardens on the top of buildings and on the ground, I met people who were —and are— ready to fight and live on a structure built on a rooftop and only supported by cables in order to keep their dreams alive, I climbed trees, I was sad and I was happy and I was hurt and I was alive. I changed my home, I'm building myself a new life without physically moving very much —unlike what usually happens when I change the more— and seeing new friends enjoying a chat and a drink in the last sun of the day, surrounded by trees, I'm sure that the changes that are happening are for good. Like they (almost?) always are, no matter how bad and scary and dolorous they appear at first. Most of the time it's a matter of perceptions. The problem is the solution.
I would say that besides being made of changes, life is made for changes. One needs to be able to foresee them. Needs to be open to changes. Needs not to be afraid of them. Because one only starts to live when they abandon their comfort zone —however wide it might beand start to experience life. Or maybe life —everybody's life— IS because there is change. Because otherwise it would just be an eat-sleep-work-fuck-sleep-work-die survival process. Or Produci consuma crepa (Produce, consume, die) like CCCP more elegantly say.
Life is change.

lunedì 28 gennaio 2013

Ch-ch-changes

La vida está hecha de cambios. O por lo menos la mía está. Y los cambios pueden ser extremamente dolorosos; estás perdido, confuso, te haces mil preguntas y no puedes conocer las respuestas y esto es lo que más duele. Te esfuerzas de hacer actividades, de encontrar gente, de pensar en ti. Pero sabes que no es fácil.
Después una tarde te contacta una amiga lejana y te das inmediatamente cuenta de que cuando podías pasaste menos tiempo con ella de lo que querrías. Porque es un abrazo virtual, un aliento fresco que llega de la nada y que te ayuda a ver las cosas de manera diferente. Y ves su ejemplo en lo que te dice. Y te ves. Y escuchas de la boca de esta sabia indrúvida —que ya pasó por donde estás pasando y que en tu misma situación hizo cosas maravillosas— que estás en el buen camino porque aprender anima y planificar viajes anima y descansar ayuda, porque las amigas ayudan, pero sobre todo porque los nuevos desafíos pueden ser muy bonitos y enriquecernos.

lunedì 31 dicembre 2012

Buon anno?

In una notte di dicembre (il 31 per essere precisi) ti trovi piantato a casa tua (a letto per essere precisi) con l'influenza e 38 di febbre. Fai qualche piccola escursione in cucina per farti un po' di pane e marmellata o prendere medicine.
Nonna è padrona della televisione e siccome lei è ferma, mediaticamente parlando, al 3 novembre 1961 il giorno precedente la nascita di Rai2, Tele Rai1 è in onda. E sai, una volta di più, perché non possiedi un TV. È in onda il nazional-popolarissimo "L'anno che verrà" presentato dall'onnipresente Carlo Conti vestito da Blues Brother (o da  Man in Black, per chi è più giovane). Intorno a lui un'orchestra sanremese e un gruppo di bei giovani e belle giovani normativamente ben divisi, con i ragazzi tutti vestiti allo stesso modo del presentatore (veri Men in Black - quello che importa non è la forma, ma la sostanza: I am the Leader) e le ragazze con vestiti uno diverso dall'altro che vanno dal look sardina alla sobria biancheria intima perfetta per una notte invernale sule Alpi, ma sempre con dei balletti "provocanti" e delle pose da femme fatale mangia-uomini questo-è-quello-che-i-maschi-vogliono da far rabbrividire. Una manipolazione continua.
È una serata di canzoni e di comici e moltissimi scheletri vengono fuori da armadi che vanno dagli anni '60 agli anni '80: Raf, Marco Masini, Paul Young(???), Formula 3, Massimo Lopez, Fausto Leali passando per gli ipermelodici e sempre ben accetti Gigi D'Alessio e Anna Tatangelo. Questo solo mentre io ero lì.
Tutto gronda soldi, con messaggi pubblicitari per Courmayeur (dove si svolge l'evento) e la Valle d'Aosta in ogni dove, messaggi che scorrono veloci sotto lo schermo e che annunciano che inviando un SMS si potrà vedere il proprio messaggio scorrere velocemente in TV per soli 0,50€! "Buon anno Pippi, la tua Pippinella" o qualcosa del genere, per esempio. In più lo mettono in chiaro dopo la pubblicità con un discreto messaggio in sovrimpressione che annuncia che durante lo spettacolo si potrà assistere a messaggi pubblicitari a pagamento.
So di non dire niente di nuovo, ma in qualche modo dovrò pure sfogarmi, no?!

mercoledì 26 dicembre 2012

A discriminación das discriminacións

Na noite entre o 24 e o 25 de decembro como pequeno regalo de nadal persoal, ás 2:22 da mañá rematei Testo Yonqui, de Beatriz Preciado, un libro que levaba case 3 meses lendo. Líao desde hai tanto tempo porque é un libro tan cheo de información que necesitas de tempo para que esta información se asente. Tamén levou tanto tempo porque lin moitos outros libros/cómics e tamén un libro que me foi recomendado por E. D. En catalán.
Testo Yonqui  foime regalado por M. B. e axudoume moitísimo a ver claramente moitas cousas que tivera in the back of my mind durante toda a miña vida. Algo así pasárame só coa miña outra grande paixón: a Permacultura. Sempre tiven os conceptos da Permacultura en min, mais nunca soubera darlle un nome antes de participar a unha reunión de Permacultura en Vancouver ao final de 2008.
Testo Yonqui  fala de moitas cousas, mais podemos resumilas nunha palabra: Feminismo. Mentres podo poñer unha fecha ao meu contacto coa Permacultura, co Feminismo a cousa foi gradual, mais lenta e inesorabile. Entrei en contacto cos conceptos fundamentais do Feminismo durante un curso de literatura anglo-americana na Universidade de Sevilla en 2007. Daquela falamos das orixes e das primeiras batallas do feminismo empezando desde a feminista inglés Mary Wollstonecraft. Despois lin Borderlands/La frontera, a ópera fundamental de Gloria Anzaldúa --que fala de identidade, diversidade e fronteiras-- para a miña tese. Por fin fun á presentación de Queer-emos un mundo novo - Sobre cápsulas, xéneros e falsas clasificacións.
Coñecer M. B., ler Queer-emos un mundo novo, mudar a Barcelona e ir a moitas actividades feministas, rematar Testo Yonqui, ler moito no internet empezaron a poñerme ao día e empezo agora a entender e usar moitos conceptos que eran para min escuros (ou simplemente descoñecidos).


Sempre me opuxen a calquera tipo de discriminación (en  moitos casos tamén da discriminación positiva) e de guetización, mais pensaba no Feminismo como en algo co que se pode (e se debe) simpatizar, mais do que se teñen que ocupar maioritariamente as mulleres. Isto non ten  ningún sentido; eu ocupeime de discriminacións raciais non sendo nin negro, nin mexicano, nin chicano, mais a forza das ideas patriarcais é verdadeiramente enorme. Son estas ideas, as ideas da sociedade que nos creamos que non me fixeran ver ata agora que a discriminación máis potente e normalizada é a que vai en contra das mulleres. É unha discriminación omnipresente; tan enorme que non é fácil de ver polos homes, mais sobre todo polas mesmas mulleres. É unha discriminación aceptada por (case) todxs —homes e mulleres heteronormativxs, polo menoscomo algo normal. Aínda que xa o concepto de home e muller sexa moito máis complexo do que a sociedade nos quere facer crer. Cal é a distinción entre macho e femia? Os órganos sexuais? As hormonas? O que sentimos que somos? Son eu tan home coma os outros bio-homes que coñezo ou, máis ben, cada un é diferente dx outrx?

A única cousa importante é que é preciso que todxs falemos destes conceptos. Que abramos os ollos (e que os fagamos abrir) diante das discriminacións diarias, tanto as máis evidentes canto as menos evidentes e seica moito máis perigosas.
O Feminismo non é algo só de mulleres, nin moito menos. É algo que nos afecta todxs.
Absorbendo toda a información en Testo Yonqui funo vendo sempre máis claramente, ata chegar cara ao final do libro, cando Beatriz Preciado o pon de maneira moi clara: 

a partir de los años ochenta los sujetos excluidos por el feminismo biempensante comienzan a criticar los procesos de purificación y la represión de sus proyectos revolucionarios que ha conducido hasta un feminismo gris, normativo y puritano que ve en las diferencias culturales, sexuales o políticas amenazas a su ideal heterosexual y eurocéntrico de mujer. Se trata de lo que podríamos llamar, tomando la expresión de Virginie Despentes, el despertar crítico del «proletariado del feminismo», cuyos malos sujetos son las putas, las lesbianas, las violadas, los bio-hombres disidentes, las marimachos, los y las transexuales, las mujeres que no son blancas, las musulmanas..., en definitiva, casi todos nosotros.

Sempre me gustou intentar describirme co menor número posible de adxectivos. Chegara a 3, mais agora vexo que necesito 4: nómada, permacultor, feminista, ecléctico.