Visualizzazione post con etichetta permacultura. Mostra tutti i post
Visualizzazione post con etichetta permacultura. Mostra tutti i post

giovedì 31 dicembre 2015

Las gafas

Anteayer pasé un hermoso día en el monte con un par de amigos que estuvieron en la Degustación de Permacultura que M.D.T. y yo dimos en mi pueblo, Ceccano, pero no es de esto que quiero hablar.

Por navidad, mis madres me regalaron el último libro de Zerocalcare, un autor de cómics de Roma que me gusta mucho, y mamma me dijo que en la misma librería había otros libros suyos.
Al volver del monte decidí hacerme un regalo e ir a comprar otro libro de Zerocalcare; como la librería está en el centro comercial C. decidí hacer otros recados también.

Hace 10-15 años —cuando vivía de manera estable en mi pueblo— pasaba varios fines de semana en el centro comercial C. y mi vida ha cambiando mucho desde aquella época. Creo haber ido a C. un par de veces desde entonces. Seguramente nunca en los últimos años. Llegar y entrar me pareció muy raro y extraño, pero al mismo tiempo siniestramente familiar. Me fui directo a la librería, vi los libros de Zerocalcare que había, pero para no cargar con ellos decidí ir a hacer los otros recados antes. No conseguí hacer casi nada de lo que me había propuesto, estaba a punto de volver a la librería y marchar, pero decidí subir a la primera planta para dar una vueltecita rápida. Al subir vi mucha gente congregada en el centro del piso, pero me fui a la derecha para mi vuelta. Todo era igual a antes. Unas tiendas (quizás) diferentes, pero al fin y al cabo más de lo mismo. 
Al llegar a donde estaban congregadas las personas, vi que había un escenario y yo estaba llegando desde detrás de ello. “Escondidas” detrás del escenario había unas 4 chicas con trajes de papá Noel y con las piernas a la vista. Como si fueran trajes de baño completos de papá Noel (o mamá Noel). Unas chicas de 30-40 años con unos vestidos ridículos: tenía que haber imaginado lo que había en el escenario pero esa imagen me descolocó y seguí pensando que habría la actuación de algún cómico de bajo valor, que era la idea que me había hecho desde el principio. Di la vuelta de muchas personas que estaban mirando el escenario y me di rápidamente cuenta que era mucho peor de lo que pensaba. Se trataba de un concurso de belleza; algo que no había presenciado nunca en mi vida. Obviamente se trataba de un concurso de belleza femenina.



La imagen más famosa de Divine
En el escenario había unas 20 chicas veiteañeras en bikini negro e improbables zapatos igualmente negros y un presentador en sus treintas con un embarazoso bronceado de lámpara. Cuando llegué yo, una de las chicas —semidesnuda y con unos ojos pintados que parecía la mejor Divine— estaba siendo “entrevistada” por el moreno presentador que le preguntaba qué quería hacer de mayor. Quizás el intento fuera demostrar que la chica sí que tenía un cerebro y no era solo un objeto que estaba allí por ser mirado por las cientos de personas reunidas. Y la chica, después de declarar tener 23 años, intentando ir de simpática con bromecitas y risitas decidió demostrar que sí que tenía un cerebro y decir que de mayor quería viajar, sobre todo. Pero no en avión, que le daba mal de estomago; mejor en barco. ¡Cuanta simpatía! y ¡qué brío!
23 años. 1992, pensé, y volvió a mi cabeza una de las historias de Zerocalcare que acababa de volver a leer “¿¿¿Los del '95 tienen 20 años??? Cuando pasó ¿Quien lo permitió?”
De todas formas justo después de esta entrañable “entrevista” todas las chicas en bikini empezaron un desfile con una caminata insegura, improbable y desgalichada por causa de la vergüenza, pero sobre todo por los zapados de aguja o cualquier otra aberración llevasen en sus pies. Me largué tan pronto como pude intentando no cruzar la mirada con nadie, intentando no imaginar las personas presentes —que pensaba ser principalmente tíos— y sus evaluaciones silentes: “buen culo”, “tetas demasiado pequeñas”, “buena sonrisa”, “buenas piernas”, etc. Solo crucé los ojos con un guardia al final de sus treinta años, de pié detrás del gentío de personas y con una mirada hacia el escenario digna del más exigente cliente de carnicería.
Me fui rápido a la librería, compré el cómic y salí. En la puerta de cristal había un cartel que anunciaba el concurso de belleza de Miss Mundo y al llegar a casa descubrí que aquel era el quinto encuentro del concurso en mi zona.


Sé que vivo en una burbuja y ese choque con la realidad me hizo ver una vez más cuan pequeña sea esa burbuja. Al ser un tío adulto blanco heterosexual, al estar en una posición de poder, sé que para mi es más fácil alejarme de las reglas de la sociedad, ser raro y ser orgulloso de ello. Alejarme de la normalidad. Una normalidad hecha de consumismo de cosas (el templo de C. y los miles de otros templos parecidos), pero también del consumismo de cuerpos y personas, de inteligencias, de belleza, de aspiraciones, de ternura y de la impotencia percibida de cambiar las estructuras de la sociedad. Parte de lo que hago es “vender gafas” que nos permitan ver que sí es posible ver las cosas de una manera diferente y actuar en consecuencia. Pero hay que hacerlo mucho más. Es necesario que muchas más personas lo hagan, como lo hago yo o incluso mejor de maneras completamente diferentes, para poder llegar a más gente. Es necesario porque esta realidad da verdaderamente miedo.

mercoledì 26 dicembre 2012

A discriminación das discriminacións

Na noite entre o 24 e o 25 de decembro como pequeno regalo de nadal persoal, ás 2:22 da mañá rematei Testo Yonqui, de Beatriz Preciado, un libro que levaba case 3 meses lendo. Líao desde hai tanto tempo porque é un libro tan cheo de información que necesitas de tempo para que esta información se asente. Tamén levou tanto tempo porque lin moitos outros libros/cómics e tamén un libro que me foi recomendado por E. D. En catalán.
Testo Yonqui  foime regalado por M. B. e axudoume moitísimo a ver claramente moitas cousas que tivera in the back of my mind durante toda a miña vida. Algo así pasárame só coa miña outra grande paixón: a Permacultura. Sempre tiven os conceptos da Permacultura en min, mais nunca soubera darlle un nome antes de participar a unha reunión de Permacultura en Vancouver ao final de 2008.
Testo Yonqui  fala de moitas cousas, mais podemos resumilas nunha palabra: Feminismo. Mentres podo poñer unha fecha ao meu contacto coa Permacultura, co Feminismo a cousa foi gradual, mais lenta e inesorabile. Entrei en contacto cos conceptos fundamentais do Feminismo durante un curso de literatura anglo-americana na Universidade de Sevilla en 2007. Daquela falamos das orixes e das primeiras batallas do feminismo empezando desde a feminista inglés Mary Wollstonecraft. Despois lin Borderlands/La frontera, a ópera fundamental de Gloria Anzaldúa --que fala de identidade, diversidade e fronteiras-- para a miña tese. Por fin fun á presentación de Queer-emos un mundo novo - Sobre cápsulas, xéneros e falsas clasificacións.
Coñecer M. B., ler Queer-emos un mundo novo, mudar a Barcelona e ir a moitas actividades feministas, rematar Testo Yonqui, ler moito no internet empezaron a poñerme ao día e empezo agora a entender e usar moitos conceptos que eran para min escuros (ou simplemente descoñecidos).


Sempre me opuxen a calquera tipo de discriminación (en  moitos casos tamén da discriminación positiva) e de guetización, mais pensaba no Feminismo como en algo co que se pode (e se debe) simpatizar, mais do que se teñen que ocupar maioritariamente as mulleres. Isto non ten  ningún sentido; eu ocupeime de discriminacións raciais non sendo nin negro, nin mexicano, nin chicano, mais a forza das ideas patriarcais é verdadeiramente enorme. Son estas ideas, as ideas da sociedade que nos creamos que non me fixeran ver ata agora que a discriminación máis potente e normalizada é a que vai en contra das mulleres. É unha discriminación omnipresente; tan enorme que non é fácil de ver polos homes, mais sobre todo polas mesmas mulleres. É unha discriminación aceptada por (case) todxs —homes e mulleres heteronormativxs, polo menoscomo algo normal. Aínda que xa o concepto de home e muller sexa moito máis complexo do que a sociedade nos quere facer crer. Cal é a distinción entre macho e femia? Os órganos sexuais? As hormonas? O que sentimos que somos? Son eu tan home coma os outros bio-homes que coñezo ou, máis ben, cada un é diferente dx outrx?

A única cousa importante é que é preciso que todxs falemos destes conceptos. Que abramos os ollos (e que os fagamos abrir) diante das discriminacións diarias, tanto as máis evidentes canto as menos evidentes e seica moito máis perigosas.
O Feminismo non é algo só de mulleres, nin moito menos. É algo que nos afecta todxs.
Absorbendo toda a información en Testo Yonqui funo vendo sempre máis claramente, ata chegar cara ao final do libro, cando Beatriz Preciado o pon de maneira moi clara: 

a partir de los años ochenta los sujetos excluidos por el feminismo biempensante comienzan a criticar los procesos de purificación y la represión de sus proyectos revolucionarios que ha conducido hasta un feminismo gris, normativo y puritano que ve en las diferencias culturales, sexuales o políticas amenazas a su ideal heterosexual y eurocéntrico de mujer. Se trata de lo que podríamos llamar, tomando la expresión de Virginie Despentes, el despertar crítico del «proletariado del feminismo», cuyos malos sujetos son las putas, las lesbianas, las violadas, los bio-hombres disidentes, las marimachos, los y las transexuales, las mujeres que no son blancas, las musulmanas..., en definitiva, casi todos nosotros.

Sempre me gustou intentar describirme co menor número posible de adxectivos. Chegara a 3, mais agora vexo que necesito 4: nómada, permacultor, feminista, ecléctico.

martedì 20 novembre 2012

Uns días agrestes en Picamoixons

Estiven collendo olivas durante tres días en Picamoixons, un lugar a dúas horas e media en tren desde Barcelona.
Alfred e os campos de oliveiras
Propúxome Alfred de ir. Quen é Alfred? Un estadounidense nacido en Chicago, mais que se define de San Francisco, activista e viaxeiro que é o promotor do grupo de Permacultura Barcelona e do grupo de Bosque Comestible, conectado a PB.
A experiencia foi moi bonita e tiven a oportunidade de probar un xeito de vivir moi diferente e de reflexionar moito.
Os donos dos campos de oliveiras son tres rapaces italianos: Claudio (que estivo o primeiro día e con quen non falei moito), Giacomo (de Nápoles) e Federico (de Venecia) que chegaron o segundo día. Os campos só son campos; hai unha pequena barraca sen xanelas para gardar ferramentas e durmir e non hai auga, electricidade, nin baño. O que propoñen os donos é: ir coller olivas a cambio de comida. Ao final divídese o aceite en porcentaxe entre os donos, quen colleu, quen foi podar, etc.
Giacomo, Antonio e Federico. No fondo a miña tenda
Tiven a oportunidade de coñecer moita xente maca e de participar a moitas discusións moi interesantes. Discusións sobre o galego en Coruña (Sandra, unha amiga do Alfred que veu connosco o primeiro día é da Coruña) ou sobre os habitos ecolóxicos dos barceloneses cunha socióloga chicana que veu o terceiro día co seu compañeiro grego. Ou sobre a cociña, claro. Como se pode non falar de cociña cando hai italianos?
Un dos voluntarios que chegaron connosco chámase Yago, un catalán que fala perfectamente italiano (con acento de Venecia). El falou moito de intercomprensión, unha idea marabillosa moi querida ao compañeiro Eduard. Dicía que hai que irse acostumando a escoitar linguas diferentes das nosas e en pouco tempo vas pillando cousiñas, especialmente das linguas parecidas á(s) nosa(s). Da intercomprensión tivemos un exemplo perfecto porque o primeiro día veu Antonio (irmán de Giacomo) con Yago e nos campos xa estaba Óscar, un rapaz catalán. Antonio e Óscar traballaron xuntos e fixéronse moi amigos, aínda que un falase en castelán/catalán e o outro en italo-napolitán (1:03)!
Olivas-caramelos
Tamén tes moitas oportunidades de pensar durante as longas horas de traballo manual. Pensar na maneira impresionante en que tod@s nos afastamos dos ritmos de vida naturais con enormes gastos de enerxía para pretender que a noite sexa o día. Eu primeiro que estou escribindo no computador ás 00:38. Non será esta unha manobra d@s que nos queren sacar cartos en todos os xeitos posibles? Nos campos deixabas de traballar ás 18:00, cando baixa o sol, unhas charlas, preparar a comida,  máis charlas arredor do fogo e ás 21:30 xa estás list@ para a cama.
"É esta a vida que queres facer", pregunta alguén? Non, por suposto. Mais paga a pena pensalo. Pensar que se pode ser felices aínda sen  tecnoloxía e sen comodidades, charlando ou cantando arredor dun fogo despois de recoller olivas que parecen caramelos con xente que acabas de coñecer. Porque tod@s teñen moito que ensinar e compartir.

domenica 22 gennaio 2012

Una sconclusionata accozzaglia di frasi semisconnesse in una Bella notte di non foliada

Nonostante il disperato appello del post precedente (di ormai più di quattro mesi fa. Cito "Commentate numerosi ditemi che pensate e iscrivetevi al blog"), di seguitori non se ne sono visti e questa è stata una delle cause che mi hanno portato all'abbandono ultra-prolungato di questo scatolone di pensieri.
La chiacchierata con l'amico Marco durante la nostra visita alla non-altrettantanto-sconvolgente-quanto-Compostela Madrid, mi ha fatto ripensare all'idea. La pigrizia è, però, come sempre tanta. Troppa. Per cui ho continuato a rimandare.
Oggi, erano le 20:30 e di ritorno da un foliada (festa con musica, ballo e canto tradizionale) si chiacchierava di blog con Eduard (il mio coinquilino catalano). La foliada andava avanti e durerà attraverso vari bar, fino a domani mattina, per cui per ora riposiamo. La foliada è "in onore" della morte di Manuel Fraga Iribarne, già ministro durante la dittatura di Franco e presidente della Giunta della Galizia tra il 1990 e il 2005 di cui tutti sembrano aver scordato le malefatte.
Comunque, dicevo che Eduard è attivissimo in tema di comunicazione e sta pubblicando 4 post sul processo di traduzione di Pa Negre dal catalano al galego Pan Negro. Lui diceva di non riuscire a pensare ad altro che ai prossimi tre post del suo blog e il mio pensiero è quindi tornato a questo blog. Parlavo con lui del fatto che un altro dei motivi che mi ha portato ad abbandonarlo finora è che scegliendo di scrivere in italiano, necessariamente taglio fuori le tante persone che parlano galego e che sono ora parte della mia vita. O anche quei pochi con cui comunico in inglese o in spagnolo.
Però la vita è fatta di scelte, per cui per questo post continuiamo così e poi si vedrà se ci saranno cambi di lingua in futuro oppure no.

La vita che faccio mi piace. Almeno in teoria. Sì perché riesco a fare tanti piccoli lavori e a vivere di poco, ma alla grande, per cui di tempo a disposizione ne ho in (sovr)abbondanza. Però non lo sfrutto per fare quello che mi piace e nella maggior parte dei casi lo perdo.
Comunque, come già scritto nel post precedente, ho iniziato a collaborare con l'Assemblea di San Pedro, di cui curo il blog e la pagina di facebook. Con queste persone condivido quelle che sono ora le mie idee più radicate: la necessità di un approccio alla vita più vicino alla natura; l'idea di vivere con meno e in maniera più felice. In più, attraverso questo gruppo ho stretto un'ottima amicizia con Gino (pugliese di Mola di Bari) e Gabriela (galega di Vigo) e attraverso Gino ho conosciuto l'orto comunitario dove vado a lavorare quando il tempo lo permette. Gino però non ci lavora.
Lì all'orto di San Pedro ho conosciuto un altro gruppo di persone e proprio ieri sono andato per la prima volta al loro "quartier generale" di cui tanto avevo sentito parlare (anche da Gino): A Casa do Vento, centro sociale occupato a 20 minuti a piedi da casa mia attraversando la città, ma praticamente in aperta campagna!
È stata una bellissima esperienza visto che c'era un match di improvvisazione teatrale con tre gruppi di tre persone che improvvisavano varie situazioni e usando differenti tecniche e registri.
Anche se conoscevo diverse persone dall'orto di San Pedro (Irati, Flavia, Paulo, Sonia, Paula, Roque - questi ultimi quattro partecipavano attivamente nel match) mi sono sentito abbastanza pesce fuor d'acqua visto che lì erano tutti hippy certificati 100% e io non proprio. In più ho abbastanza difficoltà a relazionarmi con le persone, specialmente quando non è in italiano. Però vabbè, voglio tornarci perché l'ambiente mi piace.

Che poi non è che i vari gruppi che frequento siano a tenuta stagna. I "folkies" (suonatori/ballerini/cantanti/amanti di musica tradizionale che conoscevo già da quando sono venuto la prima volta, ma che si sono ampliati di molto) e gli "amici di Eduard" coincidono in molti elementi. Sandra (la mia ex prof di galego) e Lucia sono folkies, ma partecipano anche all'assemblea di San Pedro, Begoña partecipa all'Assemblea e anche all'orto, Gino partecipa all'Assemblea e alla Casa do Vento, dove insegna a riparare biciclette. Compostela è "unha puta aldea" (na cazzo di frazione) in cui tutti in qualche modo si conoscono almeno di vista e a volte è quasi difficile andare da qualche parte senza incontrare qualcuno di conosciuto. E questo mi piace molto. La sensazione di essere sempre "al sicuro", pur avendo la possibilità di fare tante cose diverse.

Adesso è quasi mezzanotte. Provo a mandare un messaggio in chat a Eduard per vedere se vuole uscire.
Il risultato dello scambio di messaggi è stato che tutti e due sentiamo più l'obbligo a uscire che la voglia, per cui per il momento restiamo qua e poi, citando Eduard, "se máis tarde cambia a cousa, pois xa se verá, que aínda queda [ancora resta] moita noite... :D"

Comunque, un altra cosa che mi sta succedendo in questo periodo è che sono nel mezzo di una tre giorni dedicata alla Permacultura da me organizzata insieme alla Gentalha do Pichel (uno dei posti dove lavoro dando lezioni di italiano) e all'Assemblea di San Pedro. Per prima cosa c'è stata la conferenza di due giorni fa (visto che adesso sono le 0:01). Martedì prossimo (24 gennaio) proiettiamo "Una fattoria per il futuro". Non con sottotitoli in italiano, chiaro, ma purtroppo in spagnolo che non esistono né in galego, né in galego internazionale. Così chiama il portoghese Xose, della commissione di (in)formazione dell'Assemblea di San Pedro con cui co-organizziamo questi eventi. Se qualcuno di voi ancora non lo ha visto, lo faccia perché vale la pena. Soprattutto a partire dalla parte 3 di 6. E poi ci sarà una visità di esplorazione/progettazione/applicazione all'orto di San Pedro.
Purtroppo, infatti, sebbene sia bellissimo lavorare lì, le cose sono fatte molto a caso, senza quella fase di osservazione e progettazione che sta alla base della Permacultura. Ma la terra lì è tanta e la voglia di veder crescere le cose è per tutti gli altri (che comunque erano lì prima di me) più forte della pazienza.

Ho finito adesso "Io lo so fare" (grazie ancora del regalo Sara Sariña!) e ho ascoltato per quattro volte consecutive Bella notte di Ludovico Einaudi. Mai successo prima di ascoltare una canzone per più di due volte. Bella notte è stata condivisa su Fb insieme alla frase di Borges "La notte ci piace perché, come il ricordo, sopprime i particolari oziosi" da Green Mind, uno delle tante pagine che seguo e adesso mi avvio alla conclusione di questa sconclusionata accozzaglia di frasi semisconnesse.
È giusto l'una, "Bella notte" sta finendo per la quinta volta e mi sa che la rimetto (già fatto), ho un po' di fame che stasera ho "mangiato" solo tè con biscotti e marmelo e marmellata di kiwi, ma così da spizzicare non c'è molto. Forse mi mangio un paio di kiwi, o una mela. Però mi sa che così di sera non è proprio il massimo. Magari qualche bruschetta.

Ho riletto il tutto. Come si evince non sono proprio organizzato. Ho rimesso Bella notte per la settima volta (riuscirò mai a fermarmi?) e adesso smetto davvero. Con due propositi per i prossimi giorni.
1. Praticare con la chitarra prestatami da Gon (uno dei folkies)
2. Andare dal falegname qua vicino a vedere se gli posso dare una mano che mi piacerebbe un sacco imparare un po'.

Ma soprattutto, a voi che cazzo vi frega?

Bicos e apertas!

domenica 11 settembre 2011

Un altro mese dopo

La giornata è umida, nuvolosa e carica di pioggia, tipica per Compostela e io sto sdraiato sul letto, completamente vestito sotto una coperta pesante.
Dopo tanti giorni a dormire su un divano e cercare una casa, vedere tante case brutte per vari motivi, il 7 settembre ne ho trovata una perfetta. Ieri, dopo mezza giornata di lotte contro il temibile sito di Ryanair ho comprato i biglietti di andata e ritorno per l'Italia e già ieri sera il mio corpo è crollato.
Visto che sono bloccato in casa, riprendo in mano il blog, iniziato tardi e abbandonato già subito dopo il primo post.
Se in quest'ultimo parlavo di una recolleita, non spiegavo il perché io sia ancora qua.
Un paio di giorni prima di tornare in Italia (avevo il biglietto per l'1 agosto) è uscita la possibilità di andare in Bretagna (la regione più a nord-ovest della Francia) con un gruppo di musica e ballo tradizionale galego. Per cui sono rimasto, sono andato con loro in autobus fino a Guingamp (dove loro hanno partecipato a un festival) e già la prima sera ho trovato un passaggio e sono andato a Douarnenez a trovare Elsa, una mia amica bretone conosciuta nel corso di galego l'anno scorso.
Mentre esploravo le bellezze della Bretagna è maturata l'idea di restare a Santiago de Compostela a vivere. Sebbene trovare lavoro qui sia altrettanto difficile che in Italia, l'ambiente è decisamente più eccitante. Compostela è una città piccola (meno di 100.000 abitanti), ma è da sempre una città di passaggio (o di arrivo) del Camino de Santiago, è sempre pieno di gente da ogni dove e le persone di qui sono abituate a ricevere i visitatori.
Inoltre, a Douarnenez c'era un festival di cinema. Il primo giorno del festival, dopo essere uscito dalla città ed aver fatto una piccola escursione a Quinper, sono andato a vedere l'area centrale del festival, avevo le cuffie alle orecchie e ho visto un'amica di Elsa conosciuta per 3 secondi due giorni prima. Sapevo che parla galego e mi sembrava di capire che parlasse galego con un tizio. Al che mi sono tolto le cuffie e "falades galego?" la risposta è stata sì e così ho conosciuto Paulo, galego di Pontevedra, che mi ha aperto le porte a un'altro mondo qui a Compostela.
Mi ha infatti detto che lui è stato uno degli inventori del mercado entre lusco e fusco, un mercato di prodotti biologici che fanno tutte le settimane al tramonto (entre lusco e fusco) e che si trova a tre minuti a piedi da casa mia. Inoltre mi ha detto che i suoi amici (gli altri ideatori del mercato) fanno anche parte del gruppo San Pedro in transizione. San Pedro è il quartiere dove vivo ora e la transizione è un po' la branca politico-sociale della Permacultura.
Appena tornato li ho contattati e ho già partecipato al primo incontro, che è stato incentrato sulla preparazione dell'assemblea del quartiere di San Pedro, visto che era la prima dopo l'estate. Ma le cose cominciano da qua. Tutto torna.
Presto un nuovo post. Commentate numerosi ditemi che pensate e iscrivetevi al blog!